Yazan: Cengiz Ehtibaroğlu (Cingiz Quliyev)
Türkiye ve Azerbaycan hakkında konuşmak bazen kelimelere sığmaz. Çünkü bu ilişki, resmi protokollerden önce duygularla, anlaşmalardan önce gözle kurulur. Bazen bir tebessümde, bazen ortak bir türküde bulur birbirini bu iki millet. İşte bu yüzden, “bir millet, iki devlet” sözü sadece diplomatik bir tanım değil, gönülden gelen bir hakikattir.
Azerbaycan’da doğmuş biri olarak, Türkiye’nin bir başka vatan gibi hissedilmesi bana hiç yabancı gelmedi. İstanbul’un sokaklarında dolaşırken Bakü’yü özlemek yerine tamamlandığımı hissettim. Çünkü biz birbirimizi dışarıdan izlemiyoruz; içimizde taşıyoruz. Karabağ’da yükselen bir bayrakla Ankara’da sevinç gözyaşı dökebiliyorsak, bu sadece siyasetle açıklanamaz. Bu, tarihin, kültürün ve ortak kaderin ruhlara işlediği bir kardeşliktir.
Geçmişimizde ortak mücadeleler, yaslar ve zaferler var. Çanakkale’de omuz omuza verilen canların ardından, Karabağ’da yeniden yazılan bir tarih… Her iki cephede de aynı dua vardı: “Allah kardeşimi korusun.”
Bu dua, bugün iki ülkenin politikalarının ötesinde, halklar arasında sessiz bir anlaşma olarak yaşamaya devam ediyor.
Türkiye’de bazen Azerbaycan’a “küçük kardeş” deniyor. Ama bu kardeşlik ne yaşla ne de büyüklükle ilgili. Bu, dengeli bir dostluktur. Bugün enerji, savunma, eğitim ve kültür alanlarında yapılan iş birlikleri sadece devletleri değil, halkları da birbirine daha çok bağlıyor.
Ancak bu bağları daha da güçlendirmek biz gençlerin, aydınların ve yazarların sorumluluğudur. Sadece savaş zamanlarında değil, barış zamanlarında da kardeşliğin kıymetini anlatmak zorundayız. Çünkü gerçek kardeşlik, zor zamanda sınanır ama barışta büyür.
Ben bu yazıyı bir yazar olarak değil, iki halkın evladı olarak yazıyorum. Kalemimle iki ülke arasında bir köprü kurmaya niyetliyim. Henüz yolun başındayım. Ama her cümlemde taşıdığım niyet nettir:
Türkiye ile Azerbaycan’ın dostluğunu anlatmak, yaşatmak ve geleceğe taşımak.
